เขาเดินเข้าออก ในซอยทุกวัน
เพื่อนฝูงทุกคนต่างรักใคร่เขา
ทุกๆ ตอนเช้า แต่งตัวไปเรียน
ไม่เคยจะเกจะขาด
พ่อแม่ภูมิใจ มีลูกผู้ชาย
เอาการเอางานเอาเรียน
ก็ชีวิตนี้ดั่งไม้ใกล้ฝั่ง
หวังพึ่งพาลูกชายคนเดียว
โอ โอ เจ้าเด็กหนุ่มของพ่อ
โอ โอ เจ้าเด็กหนุ่มของแม่
ตกเย็นเลิกเรียนกลับบ้านตามเคย
ห้อยโหนรถเมล์อย่างเก่า
นึกถึงกับข้าว บนจานใบเก่า
มีแม่กับพ่อล้อมวง
แต่แล้วทันใด โลกมืดดับไป
มีสัตว์ร้ายมองดูคล้ายว่าเป็นคน
ทำร้ายร่างกาย รุมตีจนตาย
แล้วสลายร่างหายในหมู่คน
โอ โอ เจ้าเด็กหนุ่มของพ่อ
โอ โอ เจ้าเด็กหนุ่มของแม่
พ่อแม่รู้ข่าวร้ายร่ำร้องแทบวางวาย
กลิ้งเกลือกลงกับกองเลือดของลูก
ลูกฉันทำอะไร เขายังไม่ควรตาย
หนุ่มน้อยผู้มีอนาคตไกล
แค่สีเสื้อไม่เหมือนคำสอนแต่ปางไหน
นี่สีใครนั่นสีมึง นี่สีกู
ความหวังพังทลายแต่นี้จะอยู่อย่างไร
เพราะหัวใจเพียงดวงเดียวแหลกสลาย
พ่อแม่รู้ข่าวร้ายร่ำร้องแทบวางวาย
กลิ้งเกลือกลงกับกองเลือดของลูก
ลูกฉันทำอะไร เขายังไม่ควรตาย
หนุ่มน้อยผู้มีอนาคตไกล
แค่สีเสื้อไม่เหมือนคำสอนแต่ปางไหน
นี่สีใครนั่นสีมึง นี่สีกู
ความหวังพังทลายแต่นี้จะอยู่อย่างไร
เพราะหัวใจเพียงดวงเดียวแหลกสลาย
ตั้งแต่บัดนี้ ไม่มีอีกแล้ว
เด็กหนุ่มคนดีประจำซอย
พ่อแม่ก็หาย ครอบครัวสลาย
ไม่สายทุกคนก็ลืม